Η μνήμη είναι ζωντανή γιατί ποτέ η «στιγμή» αυτή δεν έπαψε να φωτίζει τη σκέψη μας και τους αγώνες μας. Καμιά μεταμοντέρνα εκδοχή δε θα αποδομήσει την ιστορικότητα της και το μεγαλείο της. Κάθε χρόνο σταθερά και αταλάντευτα διαδηλώνουμε τη ζωντάνια και τη δράση αυτού του μεγαλειώδους αγώνα. Οι διάφοροι πρόθυμοι καλοθελητές που προσπαθούν να απενοχοποιήσουν τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και την παρακμή του πολιτικού συστήματος δεν μπορούν να απομειώσουν – ούτε κατ’ ελάχιστο – την ιδεολογική δυναμική της, την αξιακή ακτινοβολία της.
17 Νοέμβρη 1973. 44 χρόνια μετά, ένας απολογισμός που περιμέναμε να γίνει και δεν έγινε ποτέ… να ακούσουμε μία συγνώμη για τα όνειρα που έμειναν ανεκπλήρωτα, τις υποσχέσεις που πετάχτηκαν στους κάδους και καίγονται σε κάθε ευκαιρία…
Μία συγνώμη σε αυτούς που έκαναν τα συνθήματα πράξη, βγήκαν ενωμένοι, διεκδίκησαν και πήραν ψωμί, παιδεία, ελευθερία για μας, γιατί οι ίδιοι δεν έζησαν…
Μία συγνώμη για όσους είδαν τις ιδέες και τα όνειρα να καίγονται στο κέντρο της πόλης, για όσους δεν αντάλλαξαν τον αγώνα για μια θέση κυβερνητική…
Σε όσους πορεύονται ανάμεσα μας, αθόρυβα και ανώνυμα, χωρίς λόγια μόνο με έργα…
Θα ήθελα να ακούσω τους…» υπο-κατώτατους» των περιστάσεων πολιτικούς των 44 αυτών χρόνων, που οι …… αποφάσεις τους, οι συνεργασίες τους, η διαπλοκή τους, οι μίζες τους, η τρομοκρατία τους, μας οδήγησαν στις ουρές των συσσιτίων, να ψελλίσουν έστω ένα συγγνώμη, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να πάνε επιτέλους σπίτια τους…
Αντ’ αυτού υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας, μας εγκαλούν, μας κουνούν το δάχτυλο, τραμπουκίζουν τις ζωές μας, μας σπρώχνουν όλο και πιο βαθιά στη μιζέρια…
Σιωπή πια, σταματήστε να μιλάτε και αναλογιστείτε τι κάνατε όλα αυτά τα χρόνια.
Είναι πια η ώρα του απολογισμού, της σιωπής και της συγγνώμης… ένας ύστατος φόρος τιμής σε αυτούς που έφυγαν στις 17 Νοέμβρη του 1973
Η προσπάθεια απαξίωσης την εξέγερσης και της πολιτικής παρακαταθήκης του πολυτεχνείου
Η αποκαθήλωση του πολυτεχνείου επιχειρήθηκε με διάφορους τρόπους. Ένα μόνο από τα κυρίαρχα ιδεολογήματα που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται κατά κόρο τόσο από τους κύκλους της ακροδεξιάς όσο και από τους συστημικούς παράγοντες είναι το παρακάτω:
… Με τη μεταπολίτευση οδηγηθήκαμε σε μια περίοδο διαφθοράς και διαπλοκής με πρωταγωνιστή τη γενιά του Πολυτεχνείου ή αυτοί φταίνε για την κρίση ή οι δικτάτορες ήταν τίμιοι…
Η άκρως ενδιαφέρουσα προσέγγιση του Ευάγγελου Αβέρωφ Υπουργού Εθνικής Αμύνης, ο οποίος δήλωσε στις 10 Μάιου του 1979:
Το Πολυτεχνείο υπήρξε μία ευγενική θαρραλέα δημοκρατική εκδήλωση της νεολαίας.
Μόλις όμως εκδηλώθηκε και στέριωσε, κατά την τακτική που δίδαξε ο Λένιν, υπερφαλαγγίστηκε από το ΚΚΕ και τα συνθήματα από συνθήματα Δημοκρατίας έγιναν συνθήματα κομμουνισμού.
Το Πολυτεχνείο όχι μόνο δεν έριξε την δικτατορία αλλά τη δυνάμωσε.
Γιατί αυτό ήταν το έναυσμα που ώθησε πολλούς νέους αξιωματικούς λίγο πολύ απογοητευμένους από την δικτατορία να συσπειρωθούν γύρω από τον Ιωαννίδη που ετοίμαζε συνωμοσία, αλλά δεν μπορούσε να την κάνει πράξη. Και έτσι επιβλήθηκε μια χειρότερη δικτατορία…
Τιμώ λοιπόν ειλικρινά και βαθύτατα την πρωτοβουλία και τον ηρωισμό των νέων που ξεκίνησαν αυτό το κτύπημα. Αλλά για να το τιμήσω, νομίζω πως πρέπει να πω αυτό που πιστεύω ότι είναι αλήθεια. Δεν είμαι διατεθειμένος λόγω επιμόνου συνθηματολογίας, λόγω ανύπαρκτων «πολυαρίθμων νεκρών», να βοηθήσω εγώ στην θεσμοποίηση μια ψεύτικης ιστορίας…
Πιστεύω πως η 44η επέτειος πρέπει να γίνει για όλους μας, αλλά ιδιαίτερα για την νέα γενιά εγερτήριο σάλπισμα αντίδρασης στις νέες μορφές παγκόσμιου ολοκληρωτισμού που μας περιβάλλουν. Τότε και μόνον τότε αυτή η επέτειος θα αποκτήσει το πραγματικό και ουσιαστικό της νόημα. Το εύχομαι και το προσδοκώ ολόψυχα.
*Ο Βαγγέλης Πάλλας είναι Δημοσιογράφος, ερευνητής, αναλυτής AEJ/IFJ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου